Lider SLD Leszek Miller skrytykował unijną politykę migracyjną, prowadzoną pod dyktat Berlina i nie kryje rozczarowania kierunkiem, w jakim podążą UE. „Ta Unia Europejska z moich czasów odchodzi w cień”.
„Nie interesuje mnie, co mówi w tej sprawie Prawo i Sprawiedliwość. Ja osobiście uważam, że to nie była dobra decyzja, bo nie ma solidarności bez dobrowolności. Jeżeli narzuca się krajom członkowskim rozwiązanie i jednocześnie mówi „bądźcie solidarni”, to cóż to za solidarność wymuszona?”– powiedział szef SLD. Jego zdaniem istniało inne wyjście, które jednak „wymagało kompromisu, a nie dyktatu”.
„Ta Unia Europejska z moich czasów odchodzi w cień. UE jest teraz taka, że jedno z państw, kanclerz tego państwa zachowuje się jak właściciel. Unia Europejska to nie jest własność pani Merkel”– stwierdził Miller.
tvp.info / Kresy.pl
miller probuje podniesc sobie sondaz….tak sie boja tego PIS-u ze beda sie bratac ze wszystkimi zeby zawiazac koalicje przeciwko nim
To już trzecia, o ile dobrze pamiętam sensowna wypowiedz Millera, jedna z nich dotyczyła sceptycyzmu wobec Ukrainy. I jak tu nie wierzyć powiedzeniu, że na starość ludzie mądrzeją!
A ja go pamietam, jak zapewnial, ze po wstapieniu do UE deszcz pieniedzy spadnie na Polske. Okazalo sie, ze rzeczywiscie deszczyk zaczal padac – tylko w odwrotnym kierunku. Wystapilo takie dziwne zjawisko atmosferyczne.
Rada Polityki Zagranicznej – CFR
W 1921 roku Amerykanie wyodrębniają się z Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych i tworzą Councii on Foreign Relations (Radę Polityki Zagranicznej) zwaną CFR i każda organizacja działa na własną rękę, ponieważ jeszcze istniały utajone sentymenty narodowe. Początki CFR były trudne i musiała szukać pomocy w rodzinie Rockefellerów, aby w 1926 r. zrealizować program, który przywódcy Christian Herter i bracia Allen i John Foster Dulles umieścili w statucie Rady przy jej zakładaniu. Zobowiązali się zrealizować cele zagraniczne, które powinny spełniać Stany Zjednoczone, co popierał magazyn „Foreign Affaire”. W 1929 roku CFR ulokowała się w Harold Pratt House na Park Avenue w Nowym Jorku, naprzeciwko ambasady sowieckiej i gmachu ONZ. CFR otrzymuje część środków finansowych z Królewskiego Instytutu, który ma dobrą pozycję finansową oraz co najważniejsze z Fundacji Rockefellera, Forda, Carnegie oraz z banków: Nelson Aldrich, Chase Morgana, National City Bank, Jacob Schiff, Kuhn-Loeb, Bernard Baruch i innych.
Rodzinni potomkowie majątkowi pro-nazistowskich bankierów (Rockefellerowie) przewodzą CFR i tym samym sterują polityką amerykańską. Do CFR przez kilkanaście do kilkudziesięciu lat przynależeli prezydenci Stanów Zjednoczonych, oraz zanim jeszcze “zostali wyniesieni” na owe stanowisko. Media, Departament Stanu, agencje wywiadowcze, centralna bankowość, Biały Dom, siły zbrojne Stanów Zjednoczonych, amerykańska edukacja, przedsiębiorstwa i koncerny są po brzegi wypełnione członkami CFR, włączając w to amerykański kongres, na szczycie potężnej piramidy tego “niewidzialnego rządu” stoi nikt inny jak David Rockefeller – senior rodu finansującego CFR od samego początku jej istnienia: Te same korporacje kontrolują nie tylko Amerykę poprzez CFR, ale również Europę poprzez zbudowaną przez siebie Unię Europejską. Ponad korporacjami stoi prywatny kartel bankowy kilkunastu rodzin (przedstawiciele – ordynaci rodowi to kilkunastu niewybieralnych, podstępnych ludzi posiadających nieograniczoną władzę poprzez tworzenie waluty amerykańskiej i brytyjskiej), który dostarcza walutę dla całych narodów.
Korporacyjni członkowie tworzący CFR:
Google
Motorola
ITT
Chase Manhattan
Deutsche Bank
BASF
ExxonMobil
Coca Cola
Time Warner
ABC News
Alcoa
AOL
Nike
Sony
Monsanto
American Express
AIG
Bank of America
Bloomberg
Boeing
BP
Chevron
Citigroup
De Beers
Federal Express
Ford Motor Company
General Electric
GlaxoSmithKline
Goldman Sachs
MasterCard
Halliburton
News Corporation
Heinz
Hess
IBM
JP Morgan Chase
Kohlberg Kravis Roberts & Co.
Lehman Brothers
Lockheed Martin
McGraw-Hill
McKinsey
Merck
Merrill Lynch
DuPont
i wiele wiele innych…
Znani członkowie CFR: Zbigniew Brzeziński, Henry Kissinger, Jimmy Carter, David Rockefeller, Alan Greenspan, G.H.W. Bush, Richard Clarke, Dick Cheney, Hillary Clinton, Barack Obama, Richard N. Hass, Kenneth D. Duberstein, Jessica P. Einhorn, Robert Rubin, John M. Deutch, Warren B. Rudman, Bill Clinton, Robert Gates, Rudolph Giuliani, James Baker, David Gergen, Richard C. Holbrooke, George Soros, John McCain, Carla Anderson Hills, Louis V. Gerstner, Peter G. Peterson, Martin S. Feldstein, Ronald L. Olson, Arnold Schwarzenegger, Angelina Jolie i George Clooney, i wielu innych.