Rosyjskie strachy ważniejsze niż Polacy na Wileńszczyźnie

Czołowy teoretyk polityki wschodniej środowiska Prawa i Sprawiedliwości – Przemysław Żurawski vel Grajewski ponownie zajął się kwestią Polaków na Wileńszczyźnie. Niestety po raz kolejny jego artykuły sprowadzają się do sugerowania konieczności wycofania spraw naszych rodaków na Litwie z politycznej agendy relacji Rzeczpospolitej z państwem litewskim. Żurawski vel Grajewski poucza także samych Wilniuków z kim powinni, a z kim nie powinni współpracować w walce z dotykającą ich dyskryminacją.

Zarówno publicysta jak i redakcja „Gazety Polskiej Codziennie” potraktowali temat jako istotny gdyż opublikowano aż dwa artykuły Żurawskiego vel Grajewskiego poświęcone tematowi, kolejno 23 i 24 czerwca. Być może wiąże się to ze sporym fermentem jakie w środowiskach sympatyków sprawy kresowej wywołała postawa tak redakcji „GPC” jak i obozu politycznego, którego jest prasowym ramieniem, w sprawie Ukrainy. Postawa bezkrytycznego podejścia do obozu majdanowej rewolucji po przyjęciu której początkowo całkowicie nie było miejsca dla uwzględnienia kwestii naszej mniejszości narodowej w tym kraju, potem zaś była ona uwzględniana poprzez jej mistyfikowane i mechaniczne dopasowywanie do dotychczasowej narracji przez to środowisko budowanej.

Ostatnie artykuły Żurawskiego vel Grajewskiego niestety udowadniają, że podejście tego środowiska do Litwy jest analogiczne. Prometejska ideologia antyrosyjskiej krucjaty wciąż prowadzi do bagatelizowania sprawy zagrożenia Polaków na Wileńszczyźnie i de facto wypychania jej z agendy polityki zagranicznej Rzeczpospolitej. Do tego sprowadzają się wywody publicysty „GPC”. Nihil novi sub sole – stanowisko Żurawskiego vel Grajewskiego spotykało się z gorącą polemiką ze strony redaktora naczelnego kresy.pl już niemal trzy lata temu. [http://kresy.pl/publicystyka,opinie?zobacz%2Fczy-rzeczpospolita-jeszcze-istnieje] Od tego czasu można co najwyżej dostrzec stylistyczne zmiany, wynikające chyba z faktu, że opinia publiczna w Polsce jest już lepiej poinformowana i bardziej wyczulona w kwestiach dyskryminacji Polaków na Litwie

Papierek lakmusowy strategii odpychania

Zresztą ten niezwykle pozytywny fakt pojawienia się naszych kresowych rodaków zarówno jako kwestii politycznej ale też przedmiotu szerszej dyskusji społecznej wydaje się być traktowany przez Żurawskiego vel Grajewskiego co najmniej z ambiwalencją. Piszę on o „emocjonalnym stosunku” polskiej opinii publicznej do omawianego zagadnienia. Z jego artykułów przebija poczucie niezadowolenia, iż to właśnie kwestia naszej mniejszości zdominowała stosunki między Rzeczpospolitą i Republiką Litewską, gdy tymczasem on sam określa tę kwestię jako ich „tło”.

Co zatem powinno stanowić ich główną polityczną treść? Oczywiście wymiar „strategiczny” co dla Żurawskiego vel Grajewskiego oznacza konieczność ścisłej, „sojuszniczej” kooperacji Polski i Litwy przeciw Rosji. Publicysta „Gazety Polskiej” traktuje to w kategoriach imperatywu niepodlegającego dyskusji. Dostrzega przy tym to, co mimo swojej oczywistości umyka większości polskich giedroyciowców, że sami Litwini nie dążą do tego rodzaju „strategicznego” wymiaru dwustronnych relacji – od lat już ministrowie spraw zagranicznych kolejnych litewskich rządów umieszczają Polskę bynajmniej nie na pierwszorzędnej pozycji litewskich priorytetów i żeby była jasność, tak było także w czasach tak już zmitologizowanej „polityki jagiellońskiej” wdrażanej przez prezydenta i premiera Kaczyńskich. Żurawski vel Grajewski nawołując do współpracy w „wymiarze natowskim, unijnym, energetycznym” czyli właściwie na całej płaszczyźnie łączącej oba kraje nawet pomimo dystansu elit litewskich, sugeruje by nie uszczęśliwiać ich na siłę. Zgadza się z tym by w razie w razie możliwości przenieść bazę polskich samolotów operujących w krajach nadbałtyckich w ramach misji NATO z Litwy do Estonii, wszystko jednak w ramach logiki, prześwitującej w każdym akapicie, antyrosyjskiej krucjaty. I tak Przemysław Żurawski vel Grajewski przyznaje, że Litwini bynajmniej nie docenili wspaniałomyślności polityki Kaczyńskich, którzy ratując Litwę przed rosyjską niewolą energetyczną stworzyli warunki dla zakupienia przez Orlen rafinerii w Możejkach. Sabotowana przez litewskich partnerów rafineria przynosi straty – recepta publicysty „GPC” – zamknąć nie sprzedawać, bo jeszcze wpadnie w ręce rosyjskie. Co warte podkreślenia Żurawski vel Grajewski expresis verbis pisze, że „potencjał samej Litwy jest w tej grze” przeciw Rosji „nieistotny”, reasumuje jednak swój wywód stwierdzeniem, że nasza polityka na Litwie ma być jedynie „papierkiem lakmusowym” ogólnego antyrosyjskiego nastawienia i determinacji w proponowanej przez niego generalnej polityce odpychania, do której, jak się zdaje, sprowadza główny cel misji naszego MSZ.

Żurawski vel Grajewski nie podarował sobie jałowych wtrąceń o „nieracjonalności” polityki litewskiej, jej „samobójczości”, „postępowaniu wbrew własnym interesom” i pouczeń w temacie tego co „Litwa powinna sobie uświadomić”. Jest to bodaj typowe dla szkoły myślenia, którą prezentuje. Współczesny polski prometeizm w gruncie rzeczy nijak nie odnosi się do realnych Ukraińców, Litwinów czy Białorusinów oraz tego jak definiują oni siebie i swoje interesy. Jest raczej fantazją, dokonywaniem na nich projekcji własnych stanów świadomości, najczęściej wynikającego z płytkiego postrzegania stosunków międzynarodowych, płytkiego „geopolityzowania” sprowadzającego do kwazi-geometrycznych zabaw z mapą i kwazi-matematycznych równań przeliczających i skracających do wspólnego mianownika potencjały państw.

To jak elity litewskie definiują swoje interesy nie wynika z żadnej „prawdy obiektywnej” takiej czy innej mapy, lecz procesu długiego trwania. Procesu formowania się litewskiej wspólnoty narodowej, jej etosu. Uformowała się on w duchu (określenia tego używam bez pejoratywnego czy protekcjonalnego ładunku) prowincjonalnego poczucia reliktowości własnej tożsamości zagrożonej przez polską kulturę i polskość jako taką. Niewielki potencjał powstałego narodu i państwa, fundująca je mitologia historyczna, rozwijana po dziś dzień głównie w konfrontacji z polską wizją historii, sprawiła, że Litwini traktowali priorytetowo „polskie zagrożenie” i w czasie okupacji niemieckiej, i sowieckiej. I podobnie jak niegdyś, również i dzisiaj straszenie Litwinów Moskwą i wzywanie do wspólnego frontu wobec niej, nijak na nich nie oddziałuje, jeśli komunikat taki formułują Polacy. Zmiana definicji własnych interesów w przypadku Litwinów musiałaby być skutkiem zmian w postrzeganiu samych siebie, własnej historii i tożsamości, a to już jest kwestia, procesu zmiany kulturowej, której, dodajmy, nikt na Litwie jeszcze nie zainicjował. W istocie więc elaboraty i manifesty naszych prometeistów odwołujących się do własnej logiki geopolitycznej, też będącej zresztą produktem historycznego nawarstwiania się naszych własnych, polskich kompleksów a nie emanacją czystego rozumu, do niczego Litwinów nie przekonają.

Soft power nie wystarczy

Litwinów może przekonać do zmiany nastawienia wyłącznie perspektywa uszczerbku jaki ich interesom może przynieść polityka Rzeczpospolitej. W tym jednak akurat względzie Żurawski vel Grajewski posuwa się do istnej ekwilibrystyki argumentów, które ostatecznie czynią jego wywód nielogicznym. Z jednej strony sygnalizuje bowiem szereg bardzo istotnych przedsięwzięć „strategicznych”, jak chociażby przytaczany przez niego most energetyczny czy misja Baltic Air Policing, z drugiej zaś twierdzi, że wobec uporu Litwinów, Polska nie ma żadnych środków nacisku na sąsiada poza „bezpośrednią presją militarną”. Można by złośliwie zauważyć, że nie ma ponieważ ich użycie nie mieści się w głowach naszym politykom ani samemu publicyście „Gazety Polskiej”.

Żurawski vel Grajewski zadowala się konstatacją, że uporu Litwinów i tak nie złamiemy, choć przecież polska polityka nigdy się do działań ciężkiej kategorii polegających właśnie na realnym powiązaniu kwestii „strategicznych” z kwestiami dyskryminacji Polaków na Wileńszczyźnie nie posunęła. Podszyte hipokryzją jest więc wyrzekanie publicysty „GPC” na to, że twarde stanowisko rządu Tuska wobec Republiki Litewskiej ogranicza się tylko do sfery słów i gestów. Bo przecież pozostaje to poniekąd w granicach wyznaczanych polityce polskiej przez samego Żurawskiego vel Grajewskiego. Obrażanie się na retorykę polskich władz wobec Litwy jako nieskuteczną pozostaje nielogicznym, jeśli samemu staje się okoniem wobec możliwości podparcia jej konkretnymi działaniami politycznymi.

Żurawski vel Grajewski twierdzi, że wsparcie finansowe dla organizacji Polaków Wileńszczyzny, dla ich szkół, inicjatyw kulturalnych załatwi sprawę. Sugeruje, że wykorzystanie polskiego soft power, w postaci promowania polskiej kultury i popkultury z pomocą polskich mediów, wystarczy by zniwelować politykę urzędowej dyskryminacji Polaków jaką od 24 lat prowadzi Republika Litewska.

Stwierdzenia takie obrażają inteligencję i wiedzę średnio rozgarniętego i zorientowanego czytelnika. To, że najskuteczniejszą zaporą przed asymilacją mniejszości narodowej zawsze są narzędzia instytucjonalno-prawne i odrębna rola polityczna jest już właściwie częścią wiedzy potocznej. Nieprzypadkowo każda mniejszość narodową, w każdym państwie, pod każdą szerokością geograficzną dąży do uzyskania takich instytucjonalno-prawnych gwarancji, aż do autonomii kulturalnej czy terytorialnej włącznie. Nieprzypadkowo Walijczycy dopilnowali aby nazwy miasteczek i ulic w ich krainie były pisane w ich rdzennym celtyckim języku i nieprzypadkowo wielkie odrodzenie (według innych narodziny) świadomości narodowej Katalończyków przyszło po tym ich język kataloński zagościł w szerszym zakresie w szkołach i w przestrzeni publicznej. Tego typu zdobyczy nie zastąpi lepiej dofinansowana i lepiej robiona TVP Polonia. Podobnie pieniądze z Rzeczpospolitej dla polskich szkół na Wileńszczyźnie niczego nie załatwią w sytuacji gdy litewskie władze będą podejmować niekorzystne decyzje w kwestii tego czego się w nich uczy, w jakim języku i jak egzaminuje się absolwentów tych szkół. Wszak pierwsze problemy na tej płaszczyźnie sprawiła już nowa ustawa oświatowa z 2012 r. Soft power nie zmieni nic w kwestii manipulowania okręgami wyborczymi mającego wpływ na wielkość politycznej reprezentacji polskiej społeczności. Środki o których pisze Żurawski vel Grajewski w żaden sposób też nie rozwiążą najważniejszej sprawy czyli zwrotu ziemi zabranej polskim rodzinom jeszcze przez Sowietów a ciągle jeszcze w części znajdującej się w zasobach niezależnej od samorządów administracji – dodajmy tylko na Wileńszczyźnie – w rejonach czysto litewskich reprywatyzację bowiem dawno już zrealizowano.

Zagrożenie asymilacji

Żurawski vel Grajewski generalnie bagatelizuje groźbę asymilacji. Jak pisze Polacy z Wileńszczyzny „przeceniają skalę zagrożenia litewskiego dla swojej tożsamości”. Stoi to w sprzeczności z podstawowymi dla zagadnienia danymi. Litewski spis powszechny z 2011 r. wykazał 200 317 Polaków, jeszcze w 2001 r. było ich 235 tys., zaś ostatni spis radziecki z 1989 r. wykazał 258 tys. Polaków w LSRR, przy czym ten akurat spis uwidocznił wówczas wzrost ludności polskiej w porównaniu do roku 1979. Tak poważnego spadku polskich deklaracji narodowych w ciągu 25 lat nie można tłumaczyć procesem naturalnej asymilacji, która zawsze dotyczy mniejszości narodowych. Jeszcze niebezpieczniejszą tendencję zaobserwujemy gdy weźmiemy pod uwagę centrum życia kulturalnego litewskich Polaków jakim jest Wilno, w którym w latach 2001-2010 liczba Polaków spadła z 104 tys. do 88 tys. mimo, że miasto się rozrosło (w efekcie spadek udziału Polaków z 19,4% całej populacji do 16,5%). Z kolei litewska polityka faktycznej kolonizacji wewnętrznej, jak określił to prof. Zbigniew Kurcz, prowadzona metodami administracyjnymi, bo związana z dyskryminacyjnym procesem rozdawnictwa Litwinom ziemi niegdyś należącej do polskich rodzin, prowadzi do odpychania ludności polskiej od Wilna, gdzie do tej pory stanowiła autochtoniczną większość – udział ludności polskiej w populacji rejonu wileńskiego okalającego stolicę spadł od 2001 r. z 63,5% do 52%. Obszar ten stanowi o być albo nie być Polaków na Wileńszczyźnie jako wspólnoty terytorialnej. Wysyłanie płyt DVD i komputerów do szkół nie załatwi sprawy tej faktycznej i zalegalizowanej przez litewski reżim prawny kolonizacji, nie przełamie też wykluczenia ekonomicznego, jakiemu w niepodległej Litwie uległa znaczna część polskiej ludności wiejskiej, co związane jest właśnie z wyłączeniem wielu Polaków z procesu reprywatyzacji. Powstrzymanie niewątpliwie istniejącego zagrożenia asymilacją, wymaga zmian polityczno-prawnych na Litwie, te zaś muszą być stymulowane przez politykę zagraniczną Rzeczpospolitej. Tymczasem Żurawski vel Grajewski doradza stosowanie środków, które mogą złagodzić ich problemy ale na pewno nie rozwiązać.

Polityka Rzeczpospolitej musi konsekwentnie wiązać sprawę pozycji Polaków na Wileńszczyźnie z każdą płaszczyzną relacji z państwem litewskim. Szczególnie zaś z płaszczyzną dla Republiki Litewskiej elementarną, związaną właśnie z kwestiami bezpieczeństwa, energetyki, komunikacji. Polska nigdy jeszcze takiej polityki „linkage”, używając sformułowania Henry Kissingera, wobec Litwy nie prowadziła, trudno więc przesądzać, że będzie ona nieskuteczna jak robi to Żurawski vel Grajewski. Tylko uszczerbek ponoszony na poziomie rdzeniowych interesów państwa może doprowadzić litewskie elity do pożądanej z naszego punktu widzenia refleksji. Zagrożenie rosyjskie nie może być żadnym argumentem dla jej odrzucania, bowiem, jak przyznaje sam publicysta „Gazety Polskiej”, Litwa i tak nie wnosi poważnego potencjału do gry przeciw Moskwie. Jedynie ktoś, kto uważa że rzucanie wyzwania Moskwie zawsze i wszędzie powinno być generalną strategią Rzeczpospolitej może wzywać do tego aby w sprawie Polaków na Litwie „nie robić polityki”, cytując innego klasyka, i de facto odmówić im prawdziwej, realnej pomocy politycznej.

Rosyjskie strachy

Koniec końców stanowisko Żurawskiego vel Grajewskiego w sprawie Polaków na Wileńszczyźnie, tak samo zresztą jak w każdej innej, wynika z antyrosyjskiej histerii. Z tej perspektywy putinowska Rosja to nowy Związek Radziecki, prący do nieokiełznanej ekspansji co najmniej na skalę regionalną, a Polska musi odpychać Rosjan z każdego kraju gdzie usiłuje umacniać ona swoje wpływy, a każdy jej krok do przodu w tych krajach, nawet na Kaukazie, to krok bliżej Warszawy.

Ta swoista nowa „teoria domina” nie wytrzymuje jednak konfrontacji z faktami. Polityka rosyjska jest niewątpliwie agresywna, ale sprowadza się ona do stopniowej reintegracji przestrzeni poradzieckiej, przy czym Putin stara się jednak przedstawiać konkretną ofertę dla elit tych państw i w jakimś stopniu uwzględniać ich interesy (które oczywiście nie zawsze muszą mieć wiele wspólnego z interesami ich społeczeństw) zaś reakcje siłowe, są zawsze ostatecznością. Nawet w przypadku wojny z Gruzją to przecież nieroztropna militarna akcja Saakaszwilego eskalowała rozgrywkę na nowy poziom (zresztą to samo można powiedzieć o rewolucji Majdanu) a konflikt i tak zakończył się spetryfikowaniem sytuacji politycznej i nieudaną dla Moskwy próbą zdobycia uznania prawno-międzynarodowego dla status quo ante, wyznaczanego przez faktyczną niezależność Abchazji i Osetii Południowej od Tbilisi. Gruzja, pomijając jej dwie zrewoltowane prowincje, ocalała i właśnie czyni kolejne podejście na drodze do NATO.

Obecna sytuacja na Ukrainie ukazuje wyraźnie, że rosyjskie czołgi nie dojadą nad Wisłę, ani nawet do Bugu. Agresywna rosyjska polityka na Ukrainie okazała się mimo wszystko o wiele bardziej ograniczona co do politycznych celów ale nawet i środków, od apokaliptycznych wizji malowanych przez Żurawskiego vel Grajewskiego i obóz polityczny, któremu sekunduje. Oczywiście jest ona ostra, brutalna, ucieka się do oczywistej interwencji w spawy innego państwa tyle, że krymski zastaw i poparcie jakie z Rosji płynie dla donieckich i ługańskich separatystów okazują się kolejnymi kartami jakie Putin rzucił na stół rozgrywki z nowym oligarchicznym układem w Kijowie, z którym właśnie wypracowuje nowe modus vivendi.

„Teoria domina” rozwijana przez naszych prometeistów nie może uzasadniać poświęcania Polaków na Wileńszczyźnie, bo jest po prostu błędna. Litwa jest znajduje się w innym położeniu niż Ukraina a nawet niż Łotwa. Nie przylega do metropolitalnego terytorium Rosji, zaś Białoruś, co dobitnie stara się obecnie zaakcentować Aleksandr Łukaszenka, nie jest jego prostym przedłużeniem. Mniejszość rosyjska jest na Litwie znacznie mniej liczna i rozproszona między ośrodki miejskie w różnych częściach państwa, przy czym głównym ich ośrodkiem jest nadbałtycka Kłajpeda gdzie stanowią 19,6% mieszkańców. Żurawski vel Grajewski przedstawia tę mniejszość jako potencjalną piątą kolumnę Moskwy, gdy tymczasem rosyjscy działacze społeczni z Litwy od lat narzekają na brak jej zainteresowania, z nutką zazdrości mówiąc i pisząc o swoich polskich współobywatelach, którzy według nich cieszą się znacznie większym zainteresowaniem Macierzy. W tym kontekście całkowicie niewłaściwe są przestrogi publicysty „Gazety Polskiej” pod adresem litewskich Polaków aby „wystrzegali się choćby pozorów współpracy z Rosją i Rosjanami”. Tym bardziej, że współpraca z mniejszością rosyjską przyniosła Polakom Wileńszczyzny wyraźne sukcesy. Zainicjowana w 2009 roku współpraca polityczna z Blokiem Rosyjskim przyniosła Akcji Wyborczej Polaków na Litwie konkretny dorobek polityczny – partia w końcu przekroczyła próg wyborczy do litewskiego parlamentu a Waldemar Tomaszewski niemal podwoił swoje poparcie w wyborach prezydenckich od tego czasu. Sukcesów tych, przejawiających się nie tylko liczbą mandatów w parlamencie czy radach rejonowych ale przede wszystkim konsolidacją i mobilizacją całej społeczności wokół programu obrony narodowych praw, nie zastąpią ani programy telewizyjne ani nawet pieniądze z Polski. Sojusz z rosyjską organizacją okazał się strzałem w dziesiątkę, to właśnie Waldemar Tomaszewski staje się politycznym reprezentantem niemałej części rosyjskiej społeczności a wciąganie jej do partycypacji w moderowanym po swojemu procesie politycznym, jest najlepszą drogą do odciągnięcia jej od promoskiewskiego radykalizmu i ręcznego sterowania z Kremla.

Błędność „teorii domina” powoduje, że nie musimy traktować Litwy jako kolejnego pola bitwy z Rosją. Nie ma żadnego powodu aby Polska nie występowała energicznie w obronie praw własnej mniejszości narodowej na Litwie, tylko dlatego, że podobnie postępuję Moskwa w sprawie, niewątpliwie dyskryminowanych, Rosjan na Łotwie czy w Estonii.

W gruncie rzeczy apel Żurawskiego vel Grajewskiego o faktyczne usunięcie sprawy Polaków na Wileńszczyźnie z agendy międzypaństwowych stosunków polsko-litewskich wynika z właściwych jemu i kręgom jakie reprezentuje rosyjskich strachów. Strach jednak nie powinien nam przesłaniać racjonalnej refleksji tak nad zagrożeniem rosyjskim jak i litewskim oraz naszymi własnymi interesami, wśród których przetrwanie kilkusettysięcznej samoświadomej i silnie zakorzenionej społeczności polskiej tuż u naszych granic, jest celem zupełnie priorytetowym.

Karol Kaźmierczak

17 odpowiedzi

Zostaw odpowiedź

Chcesz przyłączyć się do dyskusji?
Nie krępuj się!

Leave a Reply

  1. jan53
    jan53 :

    Gdyby tylko nasze opinie opierać na takich “opracowaniach” i specjalistach którzy kończyli doktoraty i profesory na opracowaniach Imperium Brytyjskiego i jego prawie lub emigracji to bylaby tragedia.To ze pisze w Gazecie Polskiej nie znaczy ze jest “strategiem PiS-u”.Pozatym AWPL Tomaszewskiego ma się dobrze a Polacy po aliansie z Rosjanami maja szanse na objecie stanowiska mera Wilna.

    • tutejszym
      tutejszym :

      Panie Janie, ma Pan absolutną rację. Kto to jest Przemysław Żurawski vel Grajewski i kogo reprezentuje. Skąd i za ile on się wyrwał z takimi postulatami. No i kto mianował go “Czołowym teoretykiem polityki wschodniej środowiska Prawa i Sprawiedliwości”. Gdzie istnieje to egzotyczne środowisko Prawa i Sprawiedliwości?. To jakaś ponura afera jak mawiał swego czasu pewien doktor z P. W.

  2. podlaszuk
    podlaszuk :

    Niestety AWPL działa tak, jakby była rosyjską V kolumną na Litwie i może być to powodem niechęci niektórych środowisk na Litwie. Pewną rolę może odgrywać też stosunek litewskich Polaków do niepodległej Litwy podczas odzyskiwania niepodległości.

    • darek3013
      darek3013 :

      Panie Podlaszuk – zasada “wróg mojego wroga jest moim przyjacielem” jest w tym wypadku jak najbardziej na miejscu. Państwo litewskie jest przesiąknięte niechęcią, wrogością wręcz w stosunku do Polaków będących ludnością autochtoniczną. Czapki z głów w stosunku do pana Tomaszewskiego. Jeśli w obronie polskiej mniejszości nie ma oparcia w polskich agendach rządowych( minister Sikorski zajęty jest kolacjami w restauracjach a nie robieniem polityki zagranicznej zgodnej z naszym interesem narodowym) to niestety tamtejsi Polacy szukają oparcia tam gdzie mogą je znaleźć. Pisze Pan o niechęci niektórych środowisk litewskich w stosunku do Polaków. Niechęć to bardzo delikatne określenie 🙂 a polskie działania, a raczej ich kompletny brak skutkuje tym co mamy w chwili obecnej – nierównomierność we wzajemnym traktowaniu mniejszości w Polsce i na Litwie. Dziwną jest sytuacja gdy Polska stosuje przepisy unijne w stosunku do mniejszości litewskiej w Polsce ale wyegzekwowanie analogicznych działań na Litwie w stosunku do Polaków jest równie realne jak lądowanie na Marsie w ciągu najbliższych 5 lat. W sumie patrząc na całość naszej polityki wschodniej – zarówno w stosunku do Litwy jak i Ukrainy niestety muszę przyznać rację naszemu ministrowi spraw zagranicznych od siedmiu boleści. Co prawda on mówił “prywatnie” o sojuszu polsko – amerykańskim ale używając słownictwa wymienionego ministra my każdemu robimy laskę, nie tylko Amerykanom i do każdego nadstawiamy dolną część pleców oczekując niekoniecznie przyjemności.

      • hawranek
        hawranek :

        @darek3013). Drogi Panie ,,Podlaszuk” to następny desant chachłów z KIJOWA na to forum .Wiadomo powszechnie że , Faszyści ukraińscy współpracowali z Lietuvus Kaunas a teraz spłacają judaszowe srebrniki atakując Polaków na Litwie. Zresztą chachły zawsze były i będą Antypolskie. Szkoda Pańskiego trudu na wyjaśnianie czegokolwiek oni zaprzeczają nawet oficjalnym dokumentom I zjazdu PUN w Wiedniu. Byle tylko zaprzeczać i jątrzyć …….

          • hawranek
            hawranek :

            @darek3013). Jak Pan widzi dyskutować można z kimś kto używa odpowiednich argumentów rzeczowych , ale to bydło nie ma na celu dyskusji tylko blokowanie informacji o zbrodni ukraińskich faszystów z zachodniej u-krainy , od lat 1919 do lat obecnych.Stąd ich metoda spychania dyskusji na ataki osobiste , Proszę zwrócić uwagę na fakt występowania postów i ewentualnych wypowiedzi poszczególnych desantowców pełnią dyżur 24/g na dobę po zjechaniu jednego natychmiast włącza się 2,3,4, itd. DYSKUSJA NIE MA SENSU JEDYNIE MOŻNA ICH PONIŻYĆ I W K…Ć NIECH ZNAJĄ SWIJE MIEJSCE . http://youtu.be/4ZV8R9w6oFQ

          • ems
            ems :

            Ukraińcy nie uciekną przed odpowiedzialnością za zbrodnie na Polakach. Są one doskonale udokumentowane przez polskich historyków. Również przez ukraińskich.

          • jaroslaus
            jaroslaus :

            Panie drogi, o kim pan mówi? Wschodni Ukraińcy, którzy mają jedynie nazwę wspólną z hołotą zza Zbrucza, o ich mordach mówią wyraźnie i głośno, a nawet głośniej niż polskojęzyczne władze (apel o uznanie ludobójstwa ludobójstwem posłów ze Wschodu Ukrainy). Natomiast ciule na na Kresach Południowo-Wschodnich zaprzeczają albo w ogóle, że jakiekolwiek mordy miały miejsce, albo próbują zrównać swoje ludobójstwo z polskimi akcjami odwetowymi i ewentualnie z Akcją Wisła. Niektórzy z młodego pokolenia tych wsiurów bezczelnie usiłowali mi wmówić, że to była jakaś “wojna domowa”, przy okazji wymyślając jakiś stek kłamstw o rzekomych polskich zbrodniach. Skąd niby to wzięli? Oni są tego uczeni. Niech Pan poczyta o studniach na Wołyniu pełnych kości pomordowanych Polaków. Było takich miejsc pełno. Gdy ten neobanderowski skur… – Juszczenko został prezydentem to na Wołyń weszły “ekipy sprzątające” i te studnie wyczyściły – dziś są puste. Słyszał ktoś o jakimś uroczystym pogrzebie?? Kości pomordowanych Polaków Zapewne albo trafiły do spalenia albo na na jakieś wysypisko śmieci.

  3. ems
    ems :

    Dlatego nie głosuję na PiS. Pod tym względem to najgorsza partia w Polsce. Dla realizacji obcych interesów PiS jest gotowy sprzedać Polaków na Łotwie, Litwie, Białorusi i Ukrainie.
    Tylko Ruch Narodowy ma konkretny program wspierania Polaków na wschodzie.