Parnawa

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 7, pod red. B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, Warszawa 1886, s. 868.

Parnawa, po niem. Pernau, dawniej Embeke al. Embach, czuch. Perno-Joggi al. Suur-Joggi, rzeka w gub. estońskiej i ryskiej, wpadająca do zatoki ryskiej o 1/2 w. poniżej mta Parnawy. Bierze początek w Estonii, w pow. jerweńskim al. weissenstejnskim, gdzie nosi na­zwę potoku Wejssenstejńskiego (Weissensteinscher Bach), następnie, wpłynąwszy do gub. ryskiej, przybiera nazwy od okolic, przez któ­re przepływa, mianowicie w parafii fennernskiej zowie się pot. Fennernskim (Fennersche Bach), w torgielskiej pot. Torgielskim (Torgelsche Bach) i dopiero w końcu w par. parnawskiej nosi właściwą nazwę Parnawy. Dłu­ga do 130 w., największa szerokość dochodzi do 126 saż., rybna, na przestrzeni 35 w. od ujścia jest spławną i żeglowną i to głównie na wiosnę, z powodu małej wody podczas lata i kamienistego łożyska. Pod P. tworzy przy­stań dla mniejszych statków, większe bowiem, z powoda piaszczystej mielizny u ujścia, nie-mogą na nią wpływać. Przybiera kilka do­pływów, z których ważniejszy Kawwast (ob.), z dopływami Hallist i Koeppe. U wejścia do zatoki parnawskiej leży kilka mniejszych i większych wysepek: Kuno, Manno, Sorkholm i inne. Podług W. Pola łączy się P. przez jez. Wierz-jerwo z Omowżą i z jez. Czuchońskiem, która to komunikacya ma być obecnie przerwana przez groble, młyny i jazy.