Odnaleziono nowe rękopisy autorstwa wybitnego japońskiego pisarza – ostatniego samuraja [+VIDEO]

Rękopisy czterech wczesnych prac jednego z najsłynniejszych japońskich pisarzy Yukio Mishimy odnaleźli pracownicy Muzeum Kiusiu w mieści Kumamoto.

Wśród rękopisów czterech utworów Mishimy znaleziono także jego debiutancki utwór – opowiadanie “Hanazakari No Mori” (“Las w rozkwicie), które 16-letni pisarz stworzył dla magazynu literackiego “Bungei Bunka”. Ten opublikował liczące 56 stron opowiadanie wkrótce po jego napisaniu, w 1941 r. Na pierwszej karcie rękopisu znajdują się dwa podpisy wykonane ręką Mishimy – podpisał się on zarówno prawdziwym imieniem i nazwiskiem – Kimitake Hiraoka, jak i pseudonimem pod którym przeszedł do historii literatury i nie tylko literatury. Badacze uważają, że był to pierwszy przypadek użycia pseudonimu Yukio Mishimy. Obok debiutanckiego utworu w ręce Muzeum Kiusiu trafiły dwa inne opowiadania oraz 11-stronnicowy esej Mishimy.

Jak się okazało rękopisy od dawna były w posiadaniu rodziny krytyka literackiego i wykładowcy Zemmei Hasudy. Będąc bliskim znajomym Mishimy, zginął w 1945 jako żołnierz Armii Cesarskiej w walkach z Amerykanami. W ręce Muzeum Kiusiu oddali je jego krewni. Naukowcy z Muzeum Kiusiu już określili odkrycie jako “niezwykłe”. Jednak prace Mishimy nie będa szybko opublikowane, że względu na “kwestie praw autorskich” – jak poinformowali.

Kimitake Kiraoka znany jako Yukio Mishima urodził się w 1925 roku w rodzinie japońskiego urzędnika rządowego. Od najmłodszych lat pochłaniał klasyków europejskiej prozy i poezji ale też japoński dramat no i kabuki. Tworzyć zaczął w wieku lat kilkunastu. Pierwszą znaną powieścią Mishimy były “Wyznania maski” wydane w 1949 roku. Mishima napisał ją po tym gdy zrezygnował z gwarantującej mu świetne perspektywy pracy w Ministerstwie Finansów. W ciągu następnych lat Mishima opublikował ponad 40 dzieł prozaicznych, dramatycznych, tomików poezji, esejów. Najbardziej znane to powieści “Złota pagoda” i “Odgłos fal” oraz dramat “Madame de Sade”. W dziełach tych łączył znajomość europejskiej kultury i jej estetykę z estatyką japońską i kultem japońskiej tradycji.

Mishima w latach 60 XX wieku rozpoczął także działalność polityczną. Po odbyciu w 1967 przeszkolenia wojskowego, założył paramilitarne Tetenokai (Stowarzyszenia Tarczy). W ramach niego głosił japoński nacjonalizm i konserwatyzm, konieczność przywrócenia pełnej suwerenności Japonii wobec USA i absolutnej władzy cesarza. Jako militarysta stał się też ikoną kulturystyki – według popularnej pogłoski nie opuścił ani jednego treningu w ciągu ostatnich 15 lat życia. Ćwiczył kendo i karate. Biografowie twierdzą, że poglądy i tryb życia Mishimy w pewnej części wynikały z poczucia winy za to, że jako młodzieniec oszukując komisję lekarską uniknał powołania do japońskiej armii w 1945 roku.

25 listopada 1970 roku Mishima wraz z uzbrojonymi członkami swojej organizacji paramilitarnej zajął koszary Japońskich Sił Samoobrony w Tokio. Wziąwszy jako zakładnika dowódcę garnizonu, nakazał zebranie żołnierzy na dziedzińcu, po czym wygłosił do nich przemowę o konieczności przywrócenia statusu cesarza i tradycyjnej kultury bushido, wzywając żołnierzy do przeprowadzenia w tym celu zamachu stanu. Odrzucony przez nich, popełnił tradycyjne samobójstwo seppuku. Powtórzył w ten sposób gest bohatera jego znakomitego opowiadania “Yukoku” (“Umiłowanie ojczyzny”). Na jego podstawie Mishima stworzył w 1966 roku krótkometrażowy film o tym samym tytułe, w którym zagrał też główną rolę oficera kończącego życie z własnej ręki.

japantimes.co.jp/kresy.pl